Het gaat de laatste jaren alleen maar over de hersenen. De ontwikkelingen die de neuropsychologie sinds het operationeel worden van de f-MRI heeft doorgemaakt zijn dan ook spectaculair. Aan pedagogische opleidingen moeten studenten ineens van alles leren over neuronen, dendrieten, amygdala en frontale cortex. Daar is weinig op tegen. Maar ze leren te weinig over de beperkte praktische betekenis van de nieuwe kennis over de psychische ontwikkeling. Als het al om nieuwe kennis gaat.
De functionele MRI scan geeft de specialist de mogelijkheid om hersenen in werking te observeren. Sinds een jaar of vijftien is het onderzoek op dat terrein enorm in omvang toegenomen. Terwijl de proefpersoon een opdracht uitvoert kan de neuropsycholoog zien welke hersendelen actief worden. Wat we tot die tijd over de werking van hersenen wisten was overigens niet gering, maar kwam voornamelijk uit onderzoek van mensen met een hersenbeschadiging. Het ongeval van Phineas Gage is uit 1848 beroemd. Een ijzeren staaf met dynamiet sloeg niet het bedoelde gat in een rots, maar schoot door zijn linkerkaak, via de schedelbasis, door de voorste hersenen weer naar buiten om dertig meter verderop te blijven liggen. Dat deze arbeider aan de spoorweg van Rutland naar Burlington het ongeluk overleefde was een wonder, maar de verandering in zijn persoonlijkheid daarna was minstens even wonderbaarlijk. Zijn intelligentie en taalbeheersing bleken in principe onaangetast. Maar aan de ethische principes en sociale regels, waaraan hij zich tot dan toe keurig had gehouden, liet hij zich na zijn ongeluk niets meer gelegen liggen. Wie denkt dat we de functie van de frontale cortex voor de beheersing van emoties pas kennen sinds de publicatie van Het puberende brein (Crone, 2008) vergist zich dus deerlijk.
[uit 'Hoed u voor de hersenhype' door Bas Levering]
LEES VERDER:
- neem een abonnement
- of download dit nummer (beschikbaar vanaf 21/06/2010)
