CD is een antisociale gedragsstoornis die voorkomt bij kinderen en jeugdigen. Kinderen met CD schieten tekort in het herkennen van sociale signalen bij andere kinderen. Ze kunnen geen rekening houden met de gevolgen van hun daden bij anderen. Ze kunnen geen oplossingen bedenken om zich anders te gedragen, vanwege een geringe oplossingsvermogen.
Volgens het psychiatrisch handboek DSM IV-TR moet een kind aan minimaal drie van de volgende kenmerken voldoen, gedurende minimaal twaalf maanden, met ten minste de laatste zes maanden één criterium aanwezig, om van CD te kunnen spreken:
Een kind met CD behandelen is uiterst moeilijk. Het kind heeft vaak weinig probleembesef, het onderschat zijn eigen aandeel in situaties en legt vaak de schuld bij een ander neer en overschat deze schuld. Ook heeft het kind vaak al jaren dit negatieve gedrag, waardoor het erg moeilijk is dit om te buigen naar het positieve.
Voor de behandeling start is het belangrijk goed te laten onderzoeken welke problematiek het kind ondervindt. Is er sprake van alleen CD, van comorbiditeit, depressie, een hoog of juist laag IQ? Is er een gevaar voor het kind zelf of zijn omgeving? Hoe gaat het met de rest van het gezin, kunnen de ouders het aan? Welke omgevingsfactoren zijn er in het spel? Hoe is de verdere gezondheid van het kind?
De behandeling heeft als belangrijke basis de ouders te informeren over de stoornis. Ook worden opvoedingsadviezen gegeven; veel structuur, duidelijke communicatie, manieren van belonen, negeren en straffen, regels stellen, omgaan met driftbuien en dagelijkse probleemsituaties.
Daarna kan er gekeken worden naar eventuele medicatie. Er is geen medicatie speciaal voor CD ontwikkeld, maar er worden wel middelen voorgeschreven, zoals bijvoorbeeld Dipiperon. Als het kind naast CD ook ADHD heeft, kan er ADHD-medicatie worden voorgeschreven. Ook andere middelen kunnen bij comorbiditeit worden voorgeschreven.
